Hemos tenido la gran suerte de conversar con gente realmente extraordinaria, con voluntarios, familiares; hemos podido presenciar una muchedumbre de montañeros, gente que ha aportado su valioso tiempo para que otros como Alfonso, Ivan, Carlos y el propio Ángel pudiesen alzar la voz a los cuatro vientos. Es más han ocurrido situaciones como la subida a La Cabeza del Santo donde la gente se ha volcado tejiendo redes de apoyo. No hay más que ver la propia imagen al más puro estilo Iwo Jima. Y decimos a La Cabeza, porque los propios del pueblo así lo denominan. Cierto es que hay aspectos donde mejorar, donde hacer autocrítica estaría bien para completar esa plenitud; pero el objetivo ha sido el deseado. Y es que entre todos se ha llegado a decir que a la ELA, no hay nada mejor que decir, VENCELA.

Badira urte batzuk Unai Elorriagak “SPrako tranbia” maixu lana idatzi zuenetik. Bertan, Lucas protagonistak, Sisha Pagmara igoko balitz bezala, amets kutsua hartuta, bere herriko eskaileretatik gora egiten zuen. Lucas, ez zen inolaz Himalayara joan, nahiz eta bertan izango bailitzan sentitzen zuen bere burua. Ordea, jolas baten moduan hartuta, etxeko bidean zeuden eskailerei ekiten zien egunero eta ingurukoak ere hala kutsatu zituen. Denek ondotxo zekiten Himalayarik ez zegoela bertan, baina… zertarako zapuztu ilusioz beteriko sentsazio hori?

Honen harira, gure azken irteera; Urbia. Edonoren errealitatetik hartuta Aizkorri ez da zortzimilako bat, Urbia ez da inongo kanpo basea. Aldiz, unetxo batez gutxiengo baten burmuinean sartzea beti zaigu komeni. Edozein gaitza dela ere, hankak mugitzen zailtasunak dituzten pertsona ororentzat, asfaltozko bidetik urruntzea Odisea izango litzateke. Eta hauek Urbia bezalako paraje ikaragarria eskura izatea, urrea bezain preziatua bada. Kontxexiren begiak, liluraturik, ezer esan gabe gauza asko trasmititzen zuten. Iñaki anaiaren, Maddi hilobaren altzoan izanik, “eskerrik asko” besterik ez zitzaion ateratzen. Baina begi horiek,… begi horiek soinurik gabeko hitz mordoa adierazten zuten. Momentuko bizipoza adierazten zuten. Eta hori eskuratzea, hori bera gurekin partekatzea, zoragarria da. Horixe da guretzat benetazko urrea, benetazko zortzimilakoa. Eta une horiek bizitzea gutxik dute eskura. Batzuek elkartasunaren etiketan sartu nahi izan dute, baina guk nahiago izaten dugu sen ona deitzea. Natura denen esku egoteko horixe besterik behar ez delako, sen ona. Hortik abiatuta, fikziozko Lucasek bere Sisha Pagma gailendu zuen; eta halaxe ere gailendu du gure Kontxexik Urbia bera.